ഈ ചുമരില്‍ ചാരി ഇവിടെ ഇരുന്നാല്‍
ആകാശം നല്ല പോലെ കാണാം . രേവതി കടലാസും പേനയും കയ്യില്‍ പിടിച്ച്
ഇരിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് നേരം കുറെ ആയി . ആത്മ കഥ എഴുതാന്‍ പോകുകയാണെന്ന്
പറഞ്ഞപ്പോള്‍ സഹമുറിയത്തി ആനി പൊട്ടിച്ചിരിക്കുകയാണ് ചെയ്തത് . "
പൊട്ടിപ്പെണ്ണേ ചക്കരക്കുട്ടി ഒരു പത്തമ്പത് വയസ്സാവട്ടെടി ആത്മ കഥ
എഴുതാന്‍ ഇപ്പോള്‍ ജീവിക്ക് എന്നിട്ടാവാം കേട്ടോ " ഇതും പറഞ്ഞു കവിളത്തൊരു
നുള്ളും കൊടുത്തു ആനി . പക്ഷേ അവള്‍ക്കറിയില്ലല്ലോ ഇത് തന്റെ അവസാനത്തെ
എഴുത്താണെന്ന് . താന്‍ എഴുതുന്ന കവിതകളും കഥകളും വായിക്കുന്ന ആദ്യത്തെ
വായനക്കാരി അവളായിരുന്നു . "എന്തായാലും നീ എഴുത് ഞാന്‍ കിടക്കാന്‍ പോകുവാ
ശുഭരാത്രി മോളേ" എന്ന് പറഞ്ഞു ആനി തന്റെ പായയില്‍ പോയി ചുരുണ്ട് കൂടി
കണ്ണിലേക്കു വെട്ടം തട്ടാതിരിക്കാന്‍ പുതപ്പെടുത്തു തലയിലൂടെ മൂടി കിടന്നു
അവള്‍ വീണ്ടും ആകാശത്തേക്ക് കണ്ണ് പായിച്ചു . ആകാശത്ത് അവിടെ
ഇവിടെ ആയി കുറച്ചു നക്ഷത്രങ്ങള്‍ മാത്രം . ചന്ദ്രന്‍
ഉദിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും നിലാവിന് ശോഭ ഇല്ലാത്തതു പോലെ . ഇടവം
പാതി ആയിട്ടും ആകാശത്ത് മൂന്നാല് കാര്‍മേഘങ്ങള്‍ പെയ്യാന്‍ മടിച്ചു
നില്‍ക്കുന്നു . കരയാന്‍ മടിക്കുന്ന തന്റെ മനസ്സ് പോലെ . എന്ന് മുതലാണ്
താന്‍ കരയാന്‍ മറന്നത് . കണ്ണീരിനെ മുഴുവന്‍ മനസ്സില്‍ ഒളിപ്പിക്കാന്‍
പഠിച്ചത് . ശാപം പിടിച്ച ജന്മം എന്ന് പറഞ്ഞു എല്ലാവരും ശപിക്കുമ്പോള്‍
തന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നത് കണ്ടു ആരും കാണാതെ കണ്ണ് തുടക്കുന്ന
അച്ഛനെ കണ്ടത് മുതലോ ? തന്നെ ഓര്‍ത്താണോ അച്ഛന്‍ കരഞ്ഞത് അതോ അമ്മയെ
ഓര്‍ത്തോ ഇന്നും തനിക്കു കിട്ടാതെ പോയ ഒരു ഉത്തരം. ചോദിക്കാനുള്ള ദൈര്യവും
തനിക്കില്ലായിരുന്നു .
ജനിച്ചതാണോ താന്‍ ചെയ്ത തെറ്റ് . പലരുടെയും പെരുമാറ്റം കൊണ്ട് തനിക്കങ്ങിനായിരുന്നു തോന്നിയത് . അതോ
ആത്മഹത്യ ചെയ്യാന്‍ പേടിച്ച് ഇന്നും ജീവിക്കുന്നതോ ? എന്തായാലും
തെറ്റുകളുടെ പര്യായപദമായിരുന്നു എല്ലാവരുടെ മുന്നിലും താന്‍ . മകളെ
നഷ്ട്ടപെട്ട മുത്തശ്ശനും മുത്തശ്ശിക്കും മുന്നില്‍ താനെന്നും
കുറ്റവാളിയായിരുന്നു. താന്‍ ജനിച്ച അന്ന് മുതല്‍ അമ്മ നഷ്ട്ടപെട്ട ഏട്ടനും
താനൊരു തെറ്റുകാരി ആയിരുന്നു . തങ്ങളെ നോക്കാനായി അച്ഛന്‍ കൊണ്ട് വന്ന
ചെറിയമ്മക്കു താനെന്നും ഒരു ദുശ്ശകുനമായിരുന്നു .തന്റെ ജാതക ദോഷം കൊണ്ട്
അനിയത്തിക്ക്, അവളുടെ ജീവിതത്തിനു താനൊരു വിലങ്ങാകുമോ എന്നായിരുന്നു പേടി .
അവളതു പറയാതെ പലവട്ടം പ്രേകടിപ്പികുകയും
ചെയ്തു . ആര്‍ക്കും ഒരു തടസ്സമാകണമെന്നു താന്‍ മനസ്സ്കൊണ്ട് ഒരു നിമിഷം
പോലും ആഗ്രഹിചിട്ടില്ലായിരുന്നു എന്നിട്ടും സ്വന്തം കൂടപ്പിറപ്പു പലവട്ടം
തന്നെ ശപിച്ചു .
ആരവങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഒറ്റപെട്ടു നില്‍ക്കാനായിരുന്നു തനിക്കും
ഇഷ്ട്ടം . പുസ്തകങ്ങളുടെയും സംഗീതത്തിന്റെയും ലോകത്ത് ഒറ്റയ്ക്ക് സ്വപനം
കണ്ടു നടക്കാന്‍ താനും ഇഷ്ട്ടപെട്ടിരുന്നു . ആ സ്വപനങ്ങളിലെ രാജകുമാരന്
കണ്ണേട്ടന്‍റെ മുഖം കണ്ടത് തന്റെ തെറ്റ് . അര്‍ഹാതയില്ലാത്തത്
ആഗ്രഹിക്കാന്‍ പാടില്ല എന്നറിഞ്ഞിട്ടും അറിയാതെ സ്നേഹിച്ചു . കഥകളിലും
കവിതകളിലും കണ്ണേട്ടനോടുള്ള സ്നേഹം മാത്രം നിറഞ്ഞു നിന്നു . മഴയോടും തുമ്പ
പൂവിനെ പ്രണയിച്ച മഞ്ഞുതുള്ളിയോടും മാത്രം ആ പ്രണയത്തെ കുറിച്ച് പങ്കു
വെച്ചു .
പക്ഷേ
മനം നിറഞ്ഞു സ്നേഹിച്ച പുരുഷന്‍ മറ്റൊരു പെണ്ണിന്റെ കഴുത്തില്‍ താലി
കെട്ടുന്നത് നോക്കി നില്‍ക്കേണ്ടി വന്ന ഗതികേട് . ഒരായിരം സ്വപനങ്ങള്‍
അവിടെ വീണു ചിതറുകയായിരുന്നു . പുതുപെണ്ണിന്‍റെ കയ്യില്‍ സമ്മാനപ്പൊതി
കൊടുത്തു അവരോടൊപ്പം ചിരിച്ചു കൊണ്ട് സന്തോഷം പങ്കിടുമ്പോള്‍ തന്റെ
കണ്ണുകള്‍ നിറയാതിരിക്കാന്‍ തനോരുപാട് ബുദ്ധിമുട്ടി . വിവാഹ ശേഷം
വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങുമ്പോള്‍ നിനക്കാതെ പെയ്ത വേനല്‍ മഴയില്‍ എല്ലാം
സങ്കടങ്ങളും അര്‍പ്പിക്കുകയായിരുന്നു . എന്നും തന്റെ മനസ്സ്
മനസ്സിലാക്കിയിരുന്ന മഴ . തന്റെ അമ്മ എല്ലാ കണ്ണീരും തുടച്ചുമാറ്റി. എല്ലാവരും
കുറ്റപ്പെടുത്തിയപ്പോഴും ഒറ്റപ്പെടുത്തിയപ്പോഴും അദൃശ്യമായൊരു ശാക്തി
തന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കാന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു ഒരു കാറ്റായി മഴയായി അതെന്നും
വന്നു തന്നെ തലോടാറുണ്ടായിരുന്നു . അവയ്ക്ക് ഒരമ്മയുടെ വാത്സല്യം
ആയിരുന്നു.
പിന്നീട് വിധിയുടെ വിളയാട്ടത്തില്‍ മറ്റൊരാളുടെ മുന്നില്‍ കഴുത്ത്
നീട്ടിക്കൊടുക്കേണ്ടി വന്നപ്പോള്‍ ഉണ്ടായ ദു:ഖം . എങ്കിലും എല്ലാം
മറക്കുകയായിരുന്നു ആര്‍ക്കൊക്കെയോ വേണ്ടി . ആ ജീവിതത്തിനും അധികം സന്തോഷം
ഉണ്ടായിരുന്നില്ല . അമ്മായി അമ്മ പോര് എന്ന് കേട്ടിരുന്ന താന്‍ അതൊരുപാട്
അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്തു . സ്നേഹം കൊടുക്കാനും തരാനും ആരുമില്ലാത്ത വേദന
ഒരാള്‍ക്കും പെട്ടന്ന് മനസിലാവുകയില്ല . എന്നിട്ടും പിടിച്ച് നിന്നു
എന്നെങ്കിലും ഒരിക്കല്‍ തനിക്കൊരു ശാപ മോക്ഷം കിട്ടുമെന്ന് കരുതി . താലി
കെട്ടിയ ആളെങ്കിലും ഒരു തരി സ്നേഹം തരുമെന്ന് കരുതി .
പക്ഷേ ....,
വീണ്ടും എല്ലാവരുടെ മുന്നിലും തെറ്റുകാരി ആകാനായിരുന്നു
തന്റെ വിധി . താന്‍ പോലും അറിയാതെ മദ്യഷാപ്പിനു തന്റെ പേരില്‍ ആയിരുന്നു
ലൈസെന്‍സ് എടുത്തത്‌ . താന്‍ ആരെയൊക്കെയോ വിശ്വസിച്ചു എവിടെയൊക്കെയോ
ഒപ്പിട്ടെന്നു മാത്രം എന്തിനാണെന്ന് പോലും അറിയാതെ . അവരോടുള്ള
വിശ്വാസത്തേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ തനിക്കവരെ ഭയമായിരുന്നു എന്ന് വേണം പറയാന്‍ .
പക്ഷേ ആരോ ചെയ്ത തെറ്റിന് ശിക്ഷ അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നത് താനും . പിന്നെ ഈ
ജയിലറക്കുള്ളില്‍ നാല് വര്‍ഷം . തന്റെ വയറ്റില്‍ വന്നു പിറന്നത്‌ കൊണ്ട്
മാത്രം ഒന്നുമറിയാതെ ഈ ജയിലറക്കുള്ളില്‍ തന്റെ ജീവിതം തുടങ്ങേണ്ടി
വന്നവന്‍ തന്റെ പൊന്നു മോന് . നാളെ ഈ ജയിലില്‍ നിന്നും താന്‍
മോചിതയാകുകയാണ് . ജയില്‍ ആയിരുന്നെങ്കില്‍ ഇതിനുള്ളില്‍ ഒരു
സുരക്ഷിതത്ത്വം തനിക്കുണ്ടായിരുന്നു .
കണ്ണീരിനാല്‍ നനഞ്ഞു കുതിര്‍ന്ന കടലാസില്‍ ഒരു വലിയ വട്ടം കൊണ്ട്
തന്റെ ആത്മ കഥ തീര്‍ത്തു രേവതി ഒന്നുമറിയാതെ കിടന്നുറങ്ങിയിരുന്ന
മകനരികില്‍ പോയി അവനെ നെഞ്ചോടു ചേര്‍ത്ത് നാളെ എന്തെന്നറിയാതെ ഉറങ്ങാന്‍
പേടിക്കുന്ന കണ്ണുകളെ അടച്ച്‌ കിടന്നു .
